1H ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955

«Αστράφτει η Κύπρος και βροντά σαν ξημερώνει μέρα

Τρέμει το Τρόοδος σύγκορμο, σκιρτούνε τ’ ακρογιάλια

Όλου του κόσμου τα πουλιά ξυπνήσανε ν΄ακούσουν.

Δεν είναι μπόρα τ΄ Απριλιού, μήτε βροντά και αστράφτει

Αστράφτει η Κύπρος και βροντά, γιατί έχει φέξει η μέρα

Γιατί έχει φέξει η λευτεριά στη νύκτα οκτώ αιώνων».

Έτσι σαν ψέμα , την 1^η Απριλίου του 1955,

μπροστά στο νιόσκαφτο  κρησφύγετο,

τη στημένη αγχόνη και το ζεστό κορμί

του πρώτου νεκρού του αγώνα , Μόδεστου Παντελή,

γεννήθηκε μια από τις πιο όμορφες αλήθειες λεβεντιάς ,

που έγραψε ποτέ στο άγιο ανηφόρι της ,

η ελληνική αθάνατη ιστορία.

Είναι ακόμα σκλαβιά , μα στις καρδιές όμως  
έχει φτάσει η άνοιξη και στις καρδιές

 θρονιάστηκε κιόλας η Λευτεριά.

Η  όμορφη ιδέα συνεπαίρνει στο μεθύσι της

μικρούς και μεγάλους.

 Τίποτα δεν μετράει πια πιότερο

από τη πεθυμιά της νίκης

Τώρα ποιος θα σκεφτεί πως θα σταθεί μπροστά τους;

Ούτε τα κέρφιουμ ούτε το κλείσιμο των σχολείων

και τα δακρυγόνα , ούτε τα μπλόκα

και οι χωρίς δίκη κρατήσεις.

Ούτε  οι φυλακίσεις , οι εξορίες ,οι Ομορφίτες

και οι αγχόνες δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν

την ορμή ενός λαού που πήρε την απόφαση

να ζήσει ελεύθερος . 

400 μαχητές της ελευθερίας
πότισαν την Κύπρια γη με το αίμα τους .

 Ανάμεσα τους και 9 νέα παλικάρια 
που απαγχονίστηκαν . 

Νέα παλικάρια που το μόνο έγκλημα τους
ήταν η αγάπη τους για μια πατρίδα ελεύθερη.

  

«Γαλήνια τέκνα, κοιμηθείτε!

Λαμπάδα στη ψυχή μου φωτεινή ,

η θύμηση σας καίει.

Μούσα στο μάρμαρο ,

την αρετή σας θα σκαλίσω.

Στα εγγόνια μου , τη δόξα σας

Αθάνατη θα αφήσω».